WŁADYSŁAW ŁOKIETEK
Władysław I Łokietek (ur. między 3 marca 1260 a 19 stycznia 1261 zm. 2 marca 1333 w Krakowie).
Król Polski w latach 1320–1333, książę na Kujawach Brzeskich i Dobrzyniu 1267–1275 (pod opieką matki).
Udzielne rządy razem z braćmi 1275–1288, książę brzeski i sieradzki 1288–1300, książę sandomierski 1289–1292, 1292–1300 lennik Wacława II. Regent w księstwie dobrzyńskim 1293–1295, książę łęczycki 1294–1300, książę wielkopolski i pomorski 1296–1300.
Na wygnaniu w latach 1300–1304, od 1304 w Wiślicy, od 1305 ponownie w Sandomierzu, Sieradzu, Łęczycy i Brześciu. Od 1306 w Krakowie i zwierzchnictwo nad księstwami: inowrocławskim i dobrzyńskim, 1306 – 1308/1309 na Pomorzu.
Od 1314 w Wielkopolsce, od 1327 zamiana Sieradza i Łęczycy na Inowrocław i Dobrzyń, w 1329 utrata ziemi dobrzyńskiej, w 1332 utrata Kujaw. Był ojcem Kazimierza III Wielkiego.
Do najważniejszych osiągnięć Władysława Łokietka na drodze do tronu królewskiego należało stłumienie buntów mieszczan wywołanych przez krakowskiego wójta Alberta oraz poznańskiego Przemka oraz umiejętnie prowadzona działalność dyplomatyczna. Był pierwszym władcą Polski koronowanym w Krakowie – w katedrze wawelskiej przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Janisława.