Kazimierz IV Andrzej Jagiellończyk (ur. 30 listopada 1427 w Krakowie, zm. 7 czerwca 1492 w Grodnie).
Wielki książę litewski w latach 1440–1492, król Polski w latach 1447–1492. Jeden z najaktywniejszych polskich władców. Za Jego panowania Korona pokonując zakon krzyżacki w wojnie trzynastoletniej odzyskała – po 158 latach – Pomorze Gdańskie. Dynastia Jagiellonów stała się jednym z czołowych domów panujących w Europie. Zdecydowany przeciwnik magnaterii, przyczynił się do wzmocnienia znaczenia Sejmu i sejmików, co osłabiło pozycję mieszczaństwa.
Kazimierz Andrzej Jagiellończyk był najmłodszym trzecim synem Władysława Jagiełły i jego czwartej żony- Zofii Holszańskiej (córki kniazia Andrzeja Holszańskiego). W chwili narodzin syna Władysław Jagiełło miał 76 lat.
Ochrzczony 21 grudnia 1427. Imię odziedziczył po starszym bracie Kazimierzu, który urodził się i zmarł w 1426.
Na urodziny przyszłego króla, biskup Stanisław Ciołek dokomponował do utworu Mikołaja z Radomia panegiryczną kontrafakturę Hystorigraphi aciem mentis, opiewającą oprócz nowo narodzonego Kazimierza, także parę królewską. Królewicz wychowywany był pod czujnym okiem matki i opiekunów – głównie podkanclerzego Wincentego Kota, oraz rycerza Piotra z Rytra. Znał języki polski i ruski, a ponadto ćwiczył tężyznę fizyczną. Uwielbiał polowania, dlatego w późniejszych latach często wyjeżdżał na nie do litewskich puszcz.